Indrukken alom

Schoot me nog even te binnen, wij kochten nog een audiokabeltje, en het leek ons wel handig een klein rekenmachientje te hebben. De verkoper vond een klein 2e handsje en verving het batterijtje waarna hij het niet deed, toch wilde hij hem verkopen aan ons. Dit was trouwens een erg local marktje, zeker de moeite. Ik wilde nog een t-shirt kopen maar de prijs is gewoon v.a. 15 euro ongeveer, best duur voor hier?? Voordat we op de bus stapten kwamen die leuke Rotterdammers nog tegen van het, vliegveld. Maar helaas geen tijd moeten de bus halen.
We komen uiteraard Nederlanders tegen maar het stikt echt van de Duitsers tot vervelends toe. Het jammere is bijvoorbeeld als je in een verlaten gebied opgaat in de natuur en je hoort dan die luide snauwende ergste taal van de wereld (vind ik dan). We zitten in een slaapbus en het heeft rode en blauwe lampjes, Petra lijkt net of ze het oudste beroep van de wereld heeft, haha. Hebben we lol om natuurlijk, minder om de zweetvoeten van ieder die zonder schoenen naar binnen moet. De weg is dus niet nieuw of ze moeten het nog leren, ik heb zitten tellen om de 10 seconden rijd bus over drempel/riggel van zeker 10 cm. De stoelen kan je horizontaal draaien, we konden gelukkig nog een plekje zoeken. Niet bij het toillet iig. Achterin met zijn drieen naar elkaar, toch maar niet met een vreemde. Ze draaien bagger slechte Vietnamesche muziek, een goedkope foute rock, circus/ Duitse slager en disco ongelofelijk maar het houdt de chauffeur wakker. Mijn lampje deed het niet maar heb gelukkig een zaklamp, laat me niet kisten, ff lekker lezen. Dit zijn de namen van Tommy Wieringa, aardig. Gek genoeg hebben we alle twee toch 6 uur geslapen van de 13 uur in de bus en de volgende morgen kwamen we aan in Heu.
Om het gelijk even over kleine ongemakken te hebben. Er zit een Aziaat naast me in een zakje te kotsen, waarvan ik eerder dacht dat het zo'n drankje was, dat hebben ze hier ook namelijk. De geluiden die de mensen om je heen maken, een naar binnen slurpende soep van een Chinees bij ons aan tafel (weet dat ze dat doen maar toch). De focus op de weg waar je loopt. Tegels kapot scheef of weg, blijven opletten. De mensen hun neus ophalen alsof het uit een tenen moet komen. De toilleten zijn meestal smerig, zag zelfs een keer een heroine spuit liggen met het naaldje ernaast. Van die vieze plastic teiltjes waarmee je dan soms uit een bak water de boel schoon kan spoelen. En op de tafeltjes in de restaurantjes, zullen ze bijvoorbeeld de eetstokjes/ servette etc/houder niet eens afnemen na jaren gebruik. Als je een keer een PC gebruikt in een hotel dan zijn de toetsen zo vuil dat je de letters bijna niet meer ziet, als ze er nog opstaan. Gelukkig zit het een beetje in mijn hoofd. Muggenbeten we zijn nu buiten het malaria gebied (laagrisico in het noorden, dus hadden we geen lariam of die andere). Ik smeer me trouw elke dag diversen keren in. Toch heb ik er 6, Petra 1x per dag maar is minder in trek, maar heeft er nu ook een paar. Spierpijn, wat hadden wij een spierpijn zeg van KL, al dat lopen en nog meer van Sapa in de bergen, gewoon hard werken hier, haha. Petra heeft zelf spierpijn in haar vingers van het met stokjes eten. Maar daar kunnen we mee leven!
Enfin in Hue gearriveerd, ze (hotelproppers) staan klaar om ons mee te krijgen naar hun hotel. Het is knetter warm hier 38 graden, geen wind en we vinden het prima om gratis met een te klein busje (met zijn 7 en veel grote tassen) naar een hotel te rijden, het verplicht ons immers niks zei hij, we willen en konden de kamer toch eerst zien. Prima hotelkamer voor 12 dollar, ongelofelijk, zelfs met bad. Het is voor 9 uur in de ochtend. En na een opknapbeurt zijn we naar de citadel gelopen 10km vestingsmuur er omheen. Helaas te weinig geld op zak stom zit nog in de bagage dus moesten we terug. Ps de lonely planet loopt alweer flink achter met oa entreeprijzen en vliegtickettarieven. Dus vanwege de hitte besloten we eens een cyclo te nemen. Voor een ritje naar het hotel en terug 20 min, vroegen ze 400,000 dong en dat is 18 euro. Na flink afdingen mijn bod 60.000, zij lachen. Uiteindelijk met gelijk weglopen voor 100.000, 4,50 euro;-). Een cyclo is een fiets met een bakje ervoor, waar we net met zijn tweeen inpassen, Petra tussen mijn benen. Hier zijn stoplichten waar vrijwel iedereen zich aan houd maar de cyclo's niet. Hij probeerde gelijk een extra toertje te verkopen, uit sportiviteit maar gedaan. Realiseerde ons dat het toch wel erg zwaar was voor de man. Dus een tourtje van een uurtje langs oa. het geboortehuis van Ho Chi Minh. Daarna het citadel, deels vergaan, ook opnieuw opgebouwd en gerestaureerd. Groot complex, je kan hier makkelijk uren rondlopen. Ook in de verboden paarse stad, waar de keizer met zijn familie bivakeerde in begin van de 18e eeuw. Tijdens het lopen in de bloedhete zon krijg ik een rode plofkop zegt Petra, ondanks ik genoeg drink en een petje ophebt. We zijn doorweekt en zoeken af en toe de schaduw op. We drinken wat op een terras en kijken over de mooie Parfumrivier. De proppers vragen regelmatig of we een motorrit of een boottocht willen. Een beetje afgekoeld en volgens de LP naar een leuk wijkje gelopen. DMZ bar, backpackersbuurtje. Zien we alle koppen weer van de middag in het citadel. Wat gegeten bij gekko, een restaurantje en met Belgen zitten kletsen, leuk stel. Vandaag hebben we een prive taxi geregeld die ons in de ochtend naar twee bijzondere tombe's (keizerlijke graven) neemt waar een geschiedenis van de 1e t/m 19e eeuw ligt. Perfect geregeld in de ochtend nog geen toeristen dus lekker rustig en hij wacht elke keer op ons zoals afgesproken. Om 13:00 gaan we met de slaapbus naar Hoi An. Een memorable zeeplaatsje voor vele reizigers omdat het nog zo middeleeuws en mooi moet zijn. We zijn benieuwd.
Trouwens hier wat beelden. Er zitten hier gekko's (knappe reptielen met leuke pootjes), dat hoort bij Azie. Alle beeldopname's zit zo vol detail, de wierrookhouders aan bijna elke poort. Een scooter met een zak horeca ijs achterop, of wat groenvoer voor een varken. Hele fietsen zwaar volgehangen met rieten manden, of zonnenbrillen, met een groot houten bordes vol met fruit de cycloman etc. Ik ben al nieuwsgierig aangelegd maar fantaseer over hun levens hierachter. Altaar in de bomen langs de weg. Een dame die uit ritueel nepgeld verbrand op straat voor familie in het hiernamaals of wat bij een tempel is afgegeven als offer. Vers rietsuikerpersen, kende ik wel maar hier doen ze bij de laatste keer dat ze het riet er doorheen jagen een limoen erbij, dat maakt het net iets lekkerder. Ze houden van mooie vogels in een kooitje. De kooitjes zijn dan met alle aandacht van hout gemaakt en versiert. We eten een lekker Pho soepje, en zie dat ze de mie die hierin zit al gekookt uit een lade haalt?? De mensen lopen heel de dag door in pyama, vooral kinderen. Zelfs bij een temple stond aangegeven dat pyama's verboden zijn. Waarschijnlijk geen geld of lekker comfortabel of makkelijk??