Pangandaran

Na 4,5 uur vliegen in Jakarta aan gekomen. Eerst een telefoonkaart gekocht en toen werd ik bestormt door de taxi chauffeurs. Ik heb de Damri(localbus, 1 euro) genomen. Dan ben je in een half uur bij het treinstation. Ik wist mijn bestemming nog niet dus wachtte ook nog op een sms van Lala. Ik kreeg er eentje dus besloot toch maar in Jakarta te blijven. Daarna niks meer gehoord, beetje raar maar daarbij gelaten. Vlakbij was de backpackersbuurt. Ik at eerst mijn 1e nasi goreng, erg goed btw. Er zaten alweer gelijk twee kids aan mijn tafel. Een klein meisje zat in mijn lonely planetboek te bladeren en heb haar een kaart van HK gegeven. Er zat ook een man bij en die zei dat ik niet met de Badjak (tuktuk) moest gaan want dan zou ik beroofd kunnen worden en gestoken. Heu, rotsmoes waarschijnlijk zodat hij mij kon brengen, voor wel een schappelijk bedrag. Ik heb daar en een hotel gezocht, maar dat was dus echt allemaal minimaal. Gelukkig heb ik mijn lakensloop bij me want dat matrasje was niet zo fris. Die avond een beetje rond gelopen in die straat maar dat viel wel tegen. In de lovebar (van een engelse zeeman) wat zitten drinken met een spaanse zeeman en een dronken engelse griet die werd lastig gevallen door Rocky (een local). Ik schrijf later nog wel een mooi zeeliedengedicht. Toen in een andere tent terecht gekomen en daar zat een heel internationaal gezelschap, Canada, Engeland, france etc. Zij stelde voor om naar een club te gaan the 'stadium'. ik ben meegegaan want het was gezellig. Drie locals erbij waaronder ook Rocky. Stadium is een flinke tent en met een erg foute kitsche romeinse inrichting. Goede muziek en gedanst, rare plek. Ook uiteraard prostituees aanwezig. Ik schoot een beetje op met Delfin een franse dame die later nog haar digitale camera verloor. Oeps 11 maanden reis ervaring weg. Achter op een taximotor gesprongen en naar huis. Ik heb haar maar voor de deur afgezet want er was weer een kleine discussie over geld met die gasten. De volgende ochtend zou ik naar Gota gaan, een historisch stukje waar wij nederlanders ooit nog geweest zijn. Het Bavaria museum etc. Ik wilde met de Badjaj maar ik vroeg eerst even bij de receptie wat een oke prijs is. Toen zei hij ga met de bus want het is nu spits en dus niet veilig. Aardig, dus ben naar de bus gaan lopen, even een flesje water gekocht bij de supermarkt. Toen hoorde ik mijn naam en dat was Kassie die duitser van die avond daarvoor. We hebben wel een uur zitten kletsen op de trap, t het werd het erg slecht weer. Wat gedronken in een brasserie. Toffe gast die Kassie. Die avond niet veel bijzoders meer gedaan. Nog wat gegeten en gedronken met Kassie. De volgende dag zou hij ook vertrekken dus besloten samne een Badjak te nemen. Hij spreekt al wat Maleis dus dat scheelt met prijs onderhandeling, handig. Op advies van een local kan je het beste de bus nemen van Bogor naar Pangandaran. Dus eerst met de trein naar Bogor. Een uur in de trein, het was gelukkig rustig. Ik zag bijna de hele rit zo'n 60 km alleen maar slums langs het spoor. Bij aankomst een taxi naar het busstation genomen. Eert wat gegeten, grappig moest het aanwijzen. Toen de bus lopen zoeken, geen dienstregelingen. Dus zoeken naar Pangandaran, not. Wel eerst naar Bandung. Er staan dan gewoon 7 rijen bussen van 10 stuks te wachten. Ik sprak iemand die gebrekkig engels sprak en hij zei dat het een uurtje zou duren die reis (100km). Na een 40 min. wachten in de bus, knetter heet in de bus en helemaal vol. Het duurde dus 5 uur, kleine tegenvaller. De bus stopte voor iedereen en heb wel 30 verkopers met etensware en muziekanten binnen gehad. Opzich wel leuk maar tergend vermoeiend. Het personeel ging even zitten roken met zijn drieen, gelijk helemaal blauw. Er kwam weer even een stortbui die ervoor zorgde dat alle sawa's weer vol liggen. er komt geen einde aan die rit. Ik vraag me af of mijn geduld echt zo kort is nu?? Dasima belde me op van haar werk en dat was dan weer een aangename verassing, even fijn zitten kletsen. Moest toen uitstappen en aan de lijn gebleven tijdens mijn onderhandelingen. Zij is nu lekker op wintersport met haar moeder en vriendin. Ze zeggen dat je in Rotterdam gemiddeld 1 jaar korter leeft ivm de smog, nou ik denk dat dat hier 10 jaar is dus Rotterdam is best gezond. In Bandung aangekomen geen bus van 5 uur naar Pangandaran meer voor mij. Eerst een hotel gezocht, toen de Bragastreet ingelopen en lekker sushi gegeten daarna nog wat gedronken en gegeten. Ook waren de Nederlanders hier ooit. Holland Bakkerie en Amsterdam kroeg. Jugend Stil gebouwen. De volgende dag eerst met een local busje 9 km naar het busstation dat koste mij een uur maar wel veel van bandung gezien. Kramen langs de weg met guns, nummerborden, brommerwasstraten. Opnieuw de bus zoeken en nu zou het 5 uur duren, na 7,5 uur gearriveerd terwijl deze bijna nergens stopte (140 km). De bus zat weer vol en er zat een lange engelsman naast mij die 1,5 plek nodig had ivm de been ruimte, mijn knieen zaten al klem. Ik voel me nu ook een keertje groot Bart! Ben dus in de bagageruimte gedoken. Beetje lezen en met mijn vrind de Ipot. Ik had nog overwogen om met een taxi te gaan maar dat kost dan gelijk 66 euro. Ik zat vanmiddag even wat te eten waar zelden toeristen komen en toen kwamen een paar kleine kinderen naar binnen gestormt, deze waren zo verrast dat eentje ging huilen en weg wilde en de andere waren verlegen. Meestal juigen ze me toe.Nu in Pangandaran het is al donker, hotel gevonden. Wat gegeten en met wat Finnen zitten kletsen. Liep langs het strand waar gewoon herten los liepen. De stranden zijn hier als het goed is van zwart vulkaanzand. Morgen zal ik het zien. Ga zo lekker douchen en naar bed. daag